Wierzymy i wyznajemy, że Jezus z Nazaretu, urodzony jako Żyd z córki Izraela w Betlejem, w czasach króla Heroda Wielkiego i cezara Augusta, który umarł ukrzyżowany w Jerozolimie za czasów namiestnika Poncjusza Piłata, w okresie rządów cezara Tyberiusza, jest odwiecznym Synem Bożym, który stał się człowiekiem. Jezus, w języku hebrajskim znaczy „Bóg zbawia”, które anioł Gabriel nadał Mu przy zwiastowaniu; wyraża ono Jego tożsamość oraz posłanie. Chrystus, jest greckim tłumaczeniem pojęcia „Mesjasz” czyli „Namaszczony ”, które stało się imieniem własnym Jezusa, ponieważ On doskonale wypełnił Boskie posłanie, które pojęcie to oznacza. Mesjasz miał być namaszczony Duchem Pańskim równocześnie jako król, kapłan i prorok; Jezus wypełnił nadzieję Izraela w tej potrójnej funkcji. Ewangelie przytaczają w dwóch uroczystych chwilach ( podczas Chrztu i Przemienienia ) głos Ojca, który nazywa Jezusa swym Synem umiłowanym. Sam Jezus określa się jako „ Jednorodzony ” Syn Boga i przez ten tytuł potwierdza swą wieczną pre-egzystencję.
W greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, imię pod którym Bóg objawił się Mojżeszowi JHWH, zostało oddane przez „Kyrios” (Pan). „Pan” staje się od tej pory powszechnym imieniem określającym Boskość Boga Izraela. Nowy Testament posługuje się tytułem Pan w sensie ścisłym w odniesieniu do Ojca oraz, co jest nowością, do Jezusa, uznanego w ten sposób za samego Boga. Sam Jezus przypisuje sobie ten tytuł w sposób ukryty, gdy dyskutuje z faryzeuszami, i bezpośrednio, kiedy zwraca się do Apostołów. W okresie swego życia publicznego, znaki Jego panowania nad naturą, chorobami, demonami, grzechem i śmiercią, ukazywały najwyższą, Boską władzę Jezusa. Bardzo często w Ewangeliach ludzie zwracają się do Jezusa, nazywając Go „Panem”, co świadczy o szacunku i zaufaniu, gdy oczekują do Niego pomocy i uzdrowienia.
Wypowiadany za natchnieniem Ducha Świętego, tytuł ten wyraża uznanie Boskiego misterium Jezusa. Przypisując Jezusowi Boski tytuł Pana, wyznanie wiary Kościoła stwierdza, iż moc, cześć i chwała należne Bogu Ojcu, przysługują także Jezusowi. Od początku chrześcijaństwa stwierdzenie panowania Jezusa nad światem i historią, oznacza też uznanie, że człowiek nie może w sposób absolutny poddać swej wolności osobistej żadnej władzy ziemskiej, ale wyłącznie Bogu Ojcu i Panu Jezusowi Chrystusowi.
Słowo stało się ciałem by nas zbawić i pojednać z Bogiem, być dla nas wzorem świętości i uczynić nas uczestnikami Boskiej natury. Kościół nazywa „Wcieleniem” fakt, że Syn Boży przyjął naturę ludzką by dokonać w niej naszego zbawienia. Wiara w prawdziwe Wcielenie Syna Bożego jest znakiem wyróżniającym wiarę chrześcijańską. To jedyne i całkowicie wyjątkowe wydarzenie nie oznacza, iż Jezus Chrystus jest częściowo Bogiem i częściowo człowiekiem, ani że nie jest ono wynikiem niejasnego pomieszania natury Boskiej i ludzkiej. Syn Boży stał się prawdziwie człowiekim pozostając Bogiem; Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Kościół od początku musiał bronić tych prawd, odpowiadając na herezje które je fałszowały. Negowały one Jego prawdziwe człowieczeństwo oraz Jego Boską naturę. Widziały też w Chrystusie osobę ludzką, połączoną z Osobą Boską Syna Bożego lub, iż natura ludzka przestała istnieć w Chrystusie, gdyż została przejęta przez Osobę Boską. Wszystko to Kościół odrzucił, dochodząc do wyznania pełnej rzeczywistości ludzkiej duszy w Chrystusie, z jej działaniami woli i rozumu, oraz Jego ludzkiego ciała. Równocześnie ludzka natura Jezusa, należy na własność do Boskiej Osoby Syna Bożego, przez którą została przyjęta. Dusza ludzka, którą przyjął Jezus posiada prawdziwie ludzkie poznanie, które zarazem wyraża Boskie życie Jego Osoby. Na mocy zjednoczenia z Boską mądrością ludzkie poznanie Chrystusa miało znajomość wiecznych zamysłów Boga. Choć Jezus stwierdził, iż ich nie zna, wyjaśnił dalej, że nie otrzymał polecenia ich ujawnienia. Chrystus posiadał dwie wole i dwa działania naturalne, Boskie i ludzkie, nie przeciwstawne ale współdziałające. Ponieważ Słowo stało się ciałem, przyjmując człowieczeństwo, przyjęło też jego ograniczenia.
Posłanie Maryi zostało przygotowane w Starym Przymierzu; mimo swego nieposłuszeństwa Ewa otrzymuje obietnicę potomstwa, które odniesie zwycięstwo nad Złym oraz, iż będzie matką wszystkich żyjących. W chwili Zwiastowania anioł Gabriel pozdrawia Ją jako „pełną łaski” i Kościół uświadomił sobie, że Maryja napełniona łaską Boga, została odkupiona od chwili swego poczęcia, co zostało uznane w dogmacie o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Dzięki łasce Bożej, Maryja przez całe życie pozostała wolna od grzechów osobistych. Już od początku Kościół wyznawał, że Jezus był poczęty tylko z mocy Ducha Świętego w łonie Maryi Dziewicy, stwierdzając aspekt cielesny tego wydarzenia. Jej dziewicze macierzyństwo przekracza nasze rozumienie i wszelkie ludzkie poznanie. Jezus jest jedynym Synem Maryi.
Wniebowstąpienie Chrystusa oznacza Jego uczestnictwo w mocy i władzy samego Boga. Jezus Chrystus jest Panem i dlatego posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi; jest Panem wszechświata i historii. W Nim historia człowieka osiąga swoje transcendentne wypełnienie. Chrystus jako Pan jest także Głową Kościoła, który jest Jego Ciałem; w ten sposób pozostaje On na ziemi w swym Kościele. Odkupienie jest źródłem władzy, którą Chrystus z mocy Ducha Św. posiada nad Kościołem. Od Wniebowstąpienia zamysł Boży wchodzi w swe spełnienie; jesteśmy już w „ostatniej godzinie”. Królestwo Chrystusa ukazuje już swą obecność, przez cudowne znaki towarzyszące jego głoszeniu przez Kościół. To królestwo nie jest jeszcze całkowicie wypełnione, przez przyjście Króla na ziemię; uderzają w nie złe moce, choć ich porażka jest zagwarantowana przez Paschę Chrystusa. Okres obecny jest czasem Ducha i świadectwa, naznaczony utrapieniami oraz doświadczeniami zła nie oszczędzającymi Kościoła, które zapoczątkują walkę ostatnich dni. Jest to czas oczekiwania i czuwania. Przyjście eschatologiczne może wypełnić się w każdej chwili, nawet jeśli ono i ostateczna próba, która je poprzedzi, są jeszcze zatrzymane.
Przed przyjściem Chrystusa Kościół ma przejść przez końcową próbę, która zachwieje wiarą wielu wierzących. Prześladowanie które towarzyszy jego ziemskiej pielgrzymce odsłoni „tajemnicę bezbożności” pod postacią oszukańczej religii, dającej ludziom pozorne rozwiązania ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy. Największym oszustwem religijnym jest oszustwo Antychrysta, czyli pseudomesjanizmu, w którym człowiek uwielbia samego siebie zamiast Boga i Jego Mesjasza, który przyszedł w ciele. Kościół wejdzie do Królestwa przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu. Wypełni się to nie przez ziemski triumf Kościoła, lecz przez zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się mocy zła. Triumf Boga nad buntem zła, przyjmie formę Sądu Ostatecznego po ostatnim wstrząsie kosmicznym tego świata, który przemija. Zostanie wtedy ujawnione postępowanie każdego człowieka, potępienie zawinionej niewiary, która lekceważyła łaskę ofiarowaną przez Boga. Przez odrzucenie łaski w tym życiu, każdy osądza samego siebie i może nawet potępić się na wieczność, odrzucając Boże miłosierdzie i Ducha miłości. Chrystus jest panem życia wiecznego i do Niego jako Odkupiciela świata należy prawo ostatecznego osądzenia czynów i serc ludzi.
