Pojęcie „liturgia” w Nowym Testamencie jest używane nie tylko na oznaczenie celebracji kultu Bożego, ale także głoszenia Ewangelii i pełnienia czynów miłości. Liturgia jako dzieło Chrystusa jest również czynnością Jego Kościoła. Urzeczywistnia ona i ukazuje Kościół jako widzialny znak komunii Boga i ludzi przez Chrystusa. Włącza wiernych w nowe życie wspólnoty; zakłada świadome, czynne i owocne uczestnictwo wszystkich. Liturgia nie wyczerpuje całej działalności Kościoła. Powinna ją poprzedzać ewangelizacja, wiara i nawrócenie, a wtedy może ona przynosić owoce w życiu wiernych: nowe życie według Ducha, zaangażowanie w posłanie Kościoła i służbę na rzecz jego jedności. Katecheza liturgiczna ma na celu wprowadzenie w misterium Chrystusa, przechodząc do tego co widzialne, do tego, co niewidzialne; od znaku, do tego co on oznacza.
Błogosławienie jest aktem Boskim dającym życie i którego żródłem jest Ojciec. Jego błogosławieństwo jest zarazem słowem i darem. W odniesieniu do człowieka pojęcie to będzie oznaczać adorację i oddanie się Stwórcy w dziękczynieniu. Od początku aż do wypełnienia się czasów całe dzieło Boże jest błogosławieństwem. Na początku Bóg błogosławi istoty żywe, a szczególnie mężczyznę i kobietę. Przymierze z Noem i wszystkimi istotami żywymi odnawia to błogosławieństwo płodności mimo grzechu człowieka z powodu którego ziemia została „przeklęta ”. Począwszy od Abrahama Boże błogosławieństwo przenika historię ludzi, która zmierzała ku śmierci, by skierować ją do życia, do jego źródła. Przez wiarę „ojca wierzących”, którzy przyjmuje błogosławieństwo, zostaje zapoczątkowana historia zbawienia. W liturgii Kościoła Boże błogosławieństwo zostaje w pełni objawione i udzielone: Ojciec jest uznawany i adorowany jako Źródło i Cel wszelkich błogosławieństw stworzenia i zbawienia. W swoim Słowie, które dla nas przyjęło ciało, umarło i zmartwychwstało, napełnia nas swymi błogosławieństwami i przez nie rozlewa w naszych sercach Dar zawierający wszystkie dary: Ducha Świętego.
Chrystus oznacza i urzeczywistnia w liturgii Kościoła zwłaszcza swoje Misterium Paschalne, które w czasie swego ziemskiego życia zapowiadał i uprzedzał przez swoje czyny. Gdy nadchodzi Jego Godzina, przeżywa jedyne wydarzenie w historii, które nie przemija: Jezus Chrystus umiera, zostaje pogrzebany, zmartwychwstaje i zasiada po prawicy Ojca „raz na zawsze”. Jest to wydarzenie rzeczywiste, które miało miejsce w historii, ale jest wyjątkowe, bo wszystkie inne wydarzenia występują tylko raz i przemijają do historii. Misterium Paschalne Chrystusa, nie może pozostać jedynie w przeszłości, ponieważ przez swą Śmierć zniweczył On śmierć, a ponadto to, kim Jezus jest, to, co uczynił i wycierpiał dla wszystkich ludzi, Jego uczestnictwo w wieczności Bożej, przekracza wszelkie czasy i jest w nich stale obecne. Wydarzenie Krzyża i Zmartywchwstania trwa i pociąga wszystkich ku Życiu.
Jak Ojciec posłał Chrystusa, tak i On posłał Apostołów, których napełnił Duchem Świętym nie tylko po to by głosili Ewangelię wszystkiemu stworzeniu, i że Syn Boży swą śmiercią i zmartwychwstaniem wyrwał nas z mocy szatana oraz uwolnił od śmierci, otwierając Królestwo Ojca, lecz także po to, by ogłaszane dzieło zbawienia sprawowali przez Ofiarę i sakramenty, stanowiące ośrodek całego życia liturgicznego. W ten sposób Chrystus Zmartwychwstały, udzielając Ducha Świętego powierza im swą władzę uświęcania: stają się oni sakramentalnymi znakami Jezusa. Mocą tego samego Ducha Świętego przekazują oni tę władzę swym następcom. Ta „sukcesja apostolska” tworzy strukturę życia liturgicznego Kościoła; ma ona charakter sakramentalny, przekazywany przez sakrament święceń. W liturgii Duch Św. jest wychowawcą wiary Ludu Bożego. Jest pragnieniem i dziełem Ducha w sercu Kościoła, byśmy żyli życiem Chrystusa Zmartwychwstałego. W tym sakramentalnym udzieleniu misterium Chrystusa, Duch Św. przygotowuje Kościół na spotkanie z Jego Panem, przypomina i ukazuje Jezusa wierze zgromadzenia, uobecnia Jego misterium oraz jako Duch komunii jednoczy Kościół z życiem i posłannictwem Chrystusa.
Kościół, zwłaszcza w okresie Adwentu, Wielkiego Postu a szczególnie w Noc Paschalną, odczytuje i przeżywa te wielkie wydarzenia historii zbawczej w „dzisiaj” swej liturgii. Potrzeba, by katecheza pomagała wiernym otworzyć się na duchowe rozumienie ekonomii zbawienia, jak ukazuje ją i pozwala nią nam żyć liturgia Kościoła. W liturgi Nowego Przymierza, każda czynność liturgiczna a głównie celebracja Eucharystii i sakramentów, jest spotkaniem Chrystusa i Kościoła. Duch i Kościół współdziałają, by ukazać Jezusa i Jego dzieło zbawienia w liturgii, przede wszystkim w Eucharystii. W sposób analogiczny w innych sakramentach liturgia jest Pamiątką misterium zbawienia. Duch Święty jest żywą pamięcią Kościoła, przypominając zgromadzeniu liturgicznemu znaczenie wydarzenia zbawczego, ożywiając głoszone słowo Boże, by zostało przyjęte i przeżyte. Pismo święte ma doniosłe znaczenie w odprawianiu liturgii, bo z niego pochodzą czytania, z niego czerpią swe natchnienia, prośby, modlitwy i pieśni liturgiczne. W nim też należy szukać znaczenia czynności i znaków.
Liturgia chrześcijańska nie tylko przypomina wydarzenia, które dokonały naszego zbawienia, ale je aktualizuje i uobecnia. Misterium Paschalne Chrystusa jest celebrowane a nie powtarzane; powtarzane są poszczególne celebracje, w których następuje wylanie Ducha, który aktualizuje jedyne Misterium. Celem posłania Ducha Świętego w każdej czynności liturgicznej jest doprowadzenie do komunii z Jezusem by formować Jego Ciało. Całe życie liturgiczne Kościoła koncentruje się wokół Ofiary eucharystycznej i sakramentów. Słowa i czyny Jezusa już w czasie jego życia ukrytego i misji publicznej miały charakter zbawczy, uprzedzając moc Jego Misterium Paschalnego. Zapowiadały i przygotowywały to, czego miał On udzielić Kościołowi po wypełnieniu się wszystkiego.
Liturgię celebruje cała wspólnota, Ciało Chrystusa zjednoczone ze swoją Głową. Czynności liturgiczne nie są prywatne, ale kultem Kościoła, będącego sakramentem jedności, dlatego należą one do całego Ciała Kościoła, uwidaczniają je i na nie oddziałują. Poszczególnych jego członków dotyczą w różny sposób, zależnie od stopnia święceń, urzędów i czynnego udziału. Ze względu na spełnianie funkcji kapłaństwa wspólnego wiernych, istnieją też inne szczególne posługi, nie udzielane przez sakrament święceń, których znaczenie zostaje określone przez biskupów. Celebracja sakramentalna składa się ze znaków i symboli, zajmujących ważne miejsce w życiu ludzkim; dotyczy to również znaków i symboli życia społecznego. Liturgia Kościoła przyjmuje, integruje i uświęca elementy stworzenia i kultury ludzkiej, nadając im godność znaków łaski. Liturgia słowa jest integralną częścią celebracji sakramentalnej; słowo i czynności liturgiczne są nierozłączne jako znaki i nauczanie oraz urzeczywistnianie tego co oznaczają. Śpiew i muzyka spełniają swą funkcję tym wymowniej, im ściślej zwiążą się z czynnościami liturgicznymi. Wszystkie znaki celebracji liturgicznej odnoszą się do Chrystusa; dotyczy to też obrazów matki Bożej i świętych, oznaczających Jezusa, który został w nich uwielbiony.
Niedziela jest dniem zgromadzenia liturgicznego, w którym wierni zbierają się dla wysłuchania słowa Bożego i uczestniczenia w Eucharystii, aby tak wspominać Mękę, Zmartwychwstanie i chwałę Pana Jezusa składając dziękczynienie Bogu. Z biegiem roku Kościół odsłania całe Misterium Chrystusa, począwszy od Wcielenia i Narodzenia, aż do Wniebowstąpienia, zesłania Ducha Świętego oraz oczekiwania na przyjście Pana. Jezus Chrystus jest prawdziwą Świątynią Boga, miejscem w którym przebywa Jego chwała. Chrześcijanie przez łaskę Bożą stają się również świątyniami Ducha Świętego, żywymi kamieniami z których budowany jest Kościół. Jest rzeczą właściwą, by celebracja liturgiczna dążyła do wyrażania się w kulturze narodu, w którym znajduje się Kościół, nie uzależniając się jednak od niej. Z drugiej strony sama liturgia rodzi i formuje kultury. Różne tradycje liturgiczne lub obrządki prawnie uznane, ukazują powszechność Kościoła w tym samym misterium Chrystusa. Wierność Tradycji apostolskiej, tzn. komunia wiary i sakramentów otrzymanych od Apostołów, stanowi kryterium zapewniającym jedność w wielości form tradycji liturgicznych. Komunia ta jest oznaczana i zapewniana przez sukcesję apostolską.
