Mazurek Dąbrowskiego Hymnem Polski
Hymn Polski w obecnym brzmieniu został ustanowiony 26 lutego 1927 roku w okólniku wydanym przez ówczesnego Ministra Spraw Wewnętrznych Sławoja Składkowskiego.
Konstytucja marcowa z 1921 r. określiła godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej, lecz na wyjaśnienie kwestii hymnu trzeba było poczekać aż do 26 lutego 1927 r., kiedy to zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych Felicjana Sławoja-Składkowskiego hymnem został oficjalnie ogłoszony Mazurek Dąbrowskiego.
Tak długa zwłoka wynikała z faktu, że była to jedna z sześciu pieśni patriotycznych traktowanych niemalże równorzędnie. Konkurencję stanowiły: Rota, Boże coś Polskę, Warszawianka, Chorał i My pierwsza Brygada. Każda z tych pieśni niosła ze sobą konkretny bagaż polityczny i ideowy. Narodowi demokraci preferowali Rotę.
Największą konkurencję dla obecnego Hymnu stanowiła pieśń Boże coś Polskę, zaintonowana przez marszałka Wojciecha Trąmpczyńskiego podczas otwarcia Sejmu Ustawodawczego w 1919 r. Pierwotnie napisana przez Alojzego Felińskiego na cześć cara Aleksandra I, po zmianie w tekście z Naszego króla zachowaj nam Panie na Ojczyznę wolną pobłogosław Panie utrwaliła się w XIX wieku jako jedna z najważniejszych pieśni o charakterze religijno-patriotycznym i tak też zostało do dziś.
Ostatecznie na hymn obrany został Mazurek – jak można przypuszczać, wybrano go jako pieśń najszerzej akceptowalną, nieformalnie wykorzystywaną jako hymn od 1918 r. oraz podtrzymującą etos legionowy. Warto zaznaczyć, że już w październiku 1926 r. pieśń ta weszła oficjalnie do szkół, a od grudnia 1926 r. o północy nadawało ją Polskie Radio. Oba te fakty świadczą o tym, że nowe władze nie miały wątpliwości co do wyboru hymnu, lecz zamierzały wcześniej przygotować do tej decyzji wszystkich obywateli.