Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli nad Bugiem. Gdy miał 9 lat zmarła mu matka. Swoją tęsknotę, całego siebie zawierzył tej, która “żyje wiecznie” – Matce Najświętszej. Od 1920 roku kształcił się w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. 3 sierpnia 1924 roku przyjął święcenia kapłańskie. Mszę św. prymicyjną odprawił w kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze. W latach 1925-29 studiował na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie, uzyskując doktorat, Był wykładowcą w seminarium duchownym we Włocławku.
Po kampanii wrześniowej w 1939 r. musiał ukrywać się przed gestapo (przed wojną w swoich publikacjach zdecydowanie przeciwstawiał się narodowemu socjalizmowi). W 1940 roku został kapelanem Franciszkanek i niewidomych dzieci z podwarszawskich Lasek. W 1941 roku, w Zakopanem, został aresztowany przez Niemców w łapance, jednak udało mu się uciec. W kolejnych latach prowadził wykłady dla tajnego Uniwersytetu Warszawskiego Ziem Zachodnich. W czasie wojny i powstania warszawskiego był kapelanem AK.
W 1946 roku papież Pius XII mianował go biskupem ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakrę biskupią przyjął na Jasnej Górze 12 maja 1946 roku z rąk prymasa Augusta Hlonda. Jako dewizę przyjął hasło Soli Deo (Jedynemu Bogu). W 1948 roku po śmierci kardynała Hlonda, został podniesiony do godności arcybiskupa metropolity warszawsko-gnieźnieńskiego, Prymasa Polski, a 12 stycznia 1953 roku otrzymał kapelusz kardynalski, którego nie mógł odebrać osobiście, dgyż władze komunistyczne odmówiły mu wydania paszportu.
Początkowy okres jego prymasostwa przypadł na czas konfrontacji Państwo – Koścół. W maju 1953 roku Prymas doprowadził do uchwalenia przez episkopat “Memoriału do Bolesława Bieruta w sprawie dekretu o obsadzaniu stanowisk kościelnych z 9 lutego 1953 roku”, który przeszedł do historii pod nazwą Non possumus: “należy oddać co jest Cezara Cezarowi, a co Bożego Bogu. Ale gdy Cezar siada na ołtarzu, to my mówimy krótko – nie wolno”. Wieczorem 25 września 1953 roku Prymas został bezprawnie aresztowany i wywieziony z Warszawy. Otrzymał zakaz pełnienia funkcji kościelnych. Więziono go kolejno w Rywałdzie Szlacheckim, Stoczku Klasztornym koło Lidzbarka Warmińskiego i Prudniku Śląskim. W październiku 1955 roku został przymusowo przeniesiony do Komańczy w Bieszczadach.
W maju 1956 roku kardynał Wyszyński napisał tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego, które 26 sierpnia zostały uroczyście złożone na Jasnej Górze. Fotel uwięzionego Prymasa zdobiła wymownie wiązanka biało-czerwonych kwiatów. W niespełna dwa miesiące później Prymas odzyskał wolność i powrócił do Warszawy.
Podczas pielgrzymki kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po Polsce kardynał Wyszyński głosił kazania w odwiedzanych parafiach. W 1966 roku uczestniczył w obchodach jubileuszu Chrztu Polski.
Dzięki jego inicjatywie papież Paweł VI ogłosił Maryję Matką Kościoła. W 1974 r. Prymas przeprowadził III Synod Archidiecezji Warszawskiej, a w latach 1977–1981 II Synod Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Wyświęcił 45 biskupów, ukoronował 48 wizerunków maryjnych. Przez cały okres swego pontyfikatu był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski. Był też uczestnikiem czterech konklawe (wybory: Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła I i Jana Pawła II). Brał udział w przygotowaniach do Soboru Watykańskiego II, obecny był też na wszystkich jego sesjach. Uczestniczył w pracach Nadzwyczajnych Synodów Biskupów w Rzymie w 1969, 1971 i 1974 r. Był także jednym z inicjatorów „Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich” w 1965 r. Tytułem doktora honoris causa obdarzyło go kilkanaście uczelni. Był autorem wielu publikacji, głównie z dziedziny katolickiej nauki społecznej. Prymas Tysiąclecia zmarł 28 maja 1981 r. w Warszawie. Jego pogrzeb odbył się 31 maja, ciało złożono w warszawskiej archikatedrze św. Jana Chrzciciela. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Orła Białego.
Od 1989 r. prowadzony był proces beatyfikacyjny kardynała Wyszyńskiego, który zakończył się 12-09-2021 roky, kiedy to Papież Franciszek włączył do grona błogosławionych kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, oraz Elżbietę Czacką – fundatorkę Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. List Apostolski odczytał w imieniu papieża w czasie uroczystości beatyfikacyjnych w Warszawie kardynała Marcello Semeraro.
