Tej nocy zgładzono WolnośćW katyńskim lesie…Zdradzieckim strzałem w czaszkęPokwitowano Wrzesień.Związano do tyłu ręce,By w obecności kataNie mogła ich wznieść błagalnieDo Boga i do świata.Zakneblowano usta,By w tej katyńskiej nocyNie mogła błagać o litość,Ni wezwać znikąd pomocy.W podartym jenieckim płaszczuMartwą do rowu zepchniętoI zasypano ziemiąKrwią na wskroś przesiąkniętą.By zmartwychwstać nie mogła,Ni dać znaku o sobieI na zawsze zostałaW leśnym katyńskim grobie.Pod śmiertelnym całunemZwiędłych katyńskich liści,By nikt się nie doszukał,By nikt się nie domyśliłTej samotnej mogiły,Tych prochów i tych kości –Świadectwa największej hańbyI największej podłości.– – –Tej nocy zgładzono PrawdęW katyńskim lesie,Bo nawet wiatr, choć był świadkiem,Po świecie jej nie rozniesie…Bo tylko księżyc niemowa,Płynąc nad smutną mogiłą,Mógłby zaświadczyć poświatąJak to naprawdę było…Bo tylko świt, który wstawałNa kształt różowej pochodniMógłby wyjawić światuSekret ponurej zbrodni…Bo tylko drzewa nad grobemStojące niby gromniceMogłyby liści szelestemWyszumieć tę tajemnicę…Bo tylko ziemia milcząca,Kryjąca jenieckie ciała,Wyznać okrutną prawdęMogłaby – gdyby umiała.– – –Tej nocy sprawiedliwośćZgładzono w katyńskim lesie…Bo która to już wiosna?Która zima i jesieńMinęły od tego czasu,Od owych chwil straszliwych?A sprawiedliwość milczy,Nie ma jej widać wśród żywych.Widać we wspólnym grobieLegła przeszyta kulami –Jak inni – z kneblem na ustach,Z zawiązanymi oczami.Bo jeśli jej nie zabrała,Nie skryła katyńska gleba,Gdy żywa – czemu nie woła,Nie krzyczy o pomstę do nieba?Czemu – jeśli istnieje –Nie wstrząśnie sumieniem świata?Czemu nie tropi, nie ściga,Nie sądzi , nie karze kata?– – –Zgładzono sprawiedliwość,Prawdę i wolność zgładzonoZdradziecko w smoleńskim lesiePod obcej nocy osłoną…Dziś jeno ptaki smutkuW lesie zawodzą żałośnie,Jak gdyby pamiętałyO tej katyńskiej wiośnie.Jakby wypatrywałyWśród leśnego poszyciaŚladów jenieckiej śmierci,Oznak byłego życia.Czy spod dębowych liściAlbo sosnowych igiełekNie błyśnie szlif oficerskiLub zardzewiały orzełek,Strzęp zielonego munduru,Kartka z notesu wydartaAlbo baretka spłowiała,Pleśnią katyńską przeżarta.I tylko p a m i ę ć zostałaPo tej katyńskiej nocy…Pamięć n i e d a ł a się zgładzić,Nie chciała ulec przemocyI woła o s p r a w i e d l i w o ś ćI p r a w d ę po świecie niesie –Prawdę o jeńców tysiącachZgładzonych w katyńskim lesie.
