„Wierzę w Boga Ojca” – nasze wyznanie wiary zaczyna się od Boga, bo to On jest „pierwszy i ostatni”, jest Początkiem i Końcem wszystkiego. Credo zaczyna się od Boga Ojca, bo On jest pierwszą Osobą Boską Trójcy Świętej. Nasz Symbol zaczyna się od wyznania stworzenia nieba i ziemi, ponieważ stworzenie jest początkiem i podstawą wszystkich dzieł Bożych. „Wierzę w Boga” – to pierwsze stwierdzenie wyznania wiary jest najbardziej podstawowe. Cały Symbol wiary mówi o Bogu, a kiedy mówi też o człowieku i świecie, to czyni to w odniesieniu do Boga. Wszystkie artykuły Credo zależą od pierwszego, tak jak wszystkie przykazania Dekalogu są rozwinięciem pierwszego. Pozostałe artykuły pozwalają lepiej poznać Boga, tak jak On stopniowo objawiał się ludziom. Wyznanie jedyności Boga, które zakorzenia się w Objawieniu Bożym Starego Przymierza, jest nieodłączne od wyznania istnienia Boga i jest, podobnie jak ono, podstawowe. Bóg jest Jedyny; jest tylko jeden Bóg. Wiara chrześcijańska wyznaje, że jest jeden Bóg co do natury, substancji i istoty. Sam Jezus potwierdza, że Bóg jest „jedynym Panem” i należy Go miłować „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Zarazem Jezus daje do zrozumienia, iż On sam jest „Panem”. Wyznanie, że Jezus jest Panem, jest właściwością wiary chrześcijańskiej i nie sprzeciwia się wierze w Boga Jedynego. Wiara w Ducha Świętego, który jest „Panem i Ożywicielem”, nie wprowadza żadnego podziału w jedynym Bogu.
Bóg objawił się Izraelowi, swemu ludowi, pozwalając mu poznać swe imię. Imię wyraża istotę, tożsamość osoby i sens jej życia. Bóg ma imię, nie jest jakąś anonimową siłą. Ujawnić swoje imię oznacza pozwolić, by inni mogli nas poznać, w jakiś sposób ujawnić siebie, stając się dostępnym, możliwym do głębszego poznania i do bycia nazywamym po imieniu. Objawienie imienia Bożego dane Mojżeszowi w teofanii płonącego krzewu, okazało się objawieniem podstawowym dla Starego i Nowego Przymierza. Objawiając swe tajemnicze imię JAHWE ( JHWH ), „Ja Jestem, Który Jestem”, Bóg mówi kim jest i jakim imieniem Go należy wzywać. To imię jest tajemnicze, tak jak Bóg jest tajemnicą i właśnie przez to wyraża najlepiej, kim jest Bóg, który nieskończenie przekracza to wszystko co możemy zrozumieć lub o Nim powiedzieć. Wobec przyciągającej i tajemniczej obecności Boga, człowiek odkrywa swoją małość. Imię Boże wyraża wierność Boga, nie mającą początku ani końca, która mimo niewierności ludzkiego grzechu i kary na jaką człowiek zasługuje, zachowuje „swą łaskę w tysiączne pokolenie”. Bóg objawia, że jest „bogaty w miłosierdzie”, aż do dania swego jedynego Syna. Jezus, oddając swoje życie, by wyzwolić nas z grzechu, objawi, że On sam nosi imię Boże: „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM”.
Prawda Boga jest Jego mądrością kierującą całym porządkiem stworzenia i rządzenia światem. Tylko Bóg, który stworzył wszechświat, może sam dać prawdziwe pozanie każdej rzeczy, stworzonej w jej relacji do Niego. Wiara w Boga, Jedynego i kochanie Go całą swoją istotą, ma ogromne konsekwencje dla naszego życia. Jesteśmy wezwani do poznawania Jego wielkości i majestatu, życia w dziękczynieniu Mu, poznawania jedności i prawdziwej godności wszystkich ludzi, stworzonych na Jego obraz i podobieństwo,
dobrego użytkowania rzeczy stworzonych oraz okazywania Bogu zaufania we wszelkich okolicznościach.
Chrześcijanie są ochrzczeni „w imię”, a nie „w imiona”, Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ponieważ jest tylko jeden Bóg, Ojciec wszechmogący i Jego jedyny Syn, i Duch Święty – Trójca Święta. Tajemnica Trójcy Świętej stanowi centrum wiary i życia chrześcijańskiego; jest tajemnicą Boga w sobie samym, a więc źródłem wszystkich innych tajemnic wiary, oraz światłem je oświecającym. Tajemnica ta jest najbardziej istotną i podstawową w hierarchii prawd wiary. Cała historia zbawienia, nie jest niczym innym jak historią drogi i środków, przez które prawdziwy i jedyny Bóg, Ojciec i Syn, i Duch Święty, objawia się, pojednuje i jednoczy ze sobą ludzi odwracających się od grzechu.
Trójca jest tajemnicą w sensie ścisłym, jedną z ukrytych tajemnic Boga, które nie mogą być poznane, jeśli nie są objawione przez Boga. Oczywiście Bóg zostawił ślady swego trynitarnego bytu, w swoim dziele stworzenia i Objawieniu w Starym Przymierzu. Wewnętrzność Jego Bytu jako Trójca Święta stanowi tajemnicę niedostępną dla samego rozumu, a nawet dla wiary Izraela, przed wcieleniem Syna Bożego i posłaniem Ducha Świętego. Kościół posługuje się pojęciem substancja (istota lub natura), by określić Boski Byt w jego jedności, pojęciem osoba lub hipostaza, by określić Ojca, Syna i Ducha Świętego w tym, czym rzeczywiście różnią się między sobą, a pojęciem relacji, by określić fakt, że rozróżnienie Osób Boskich, opiera się na Ich wzajemnym odniesieniu do siebie.
Trójca jest jednością; nie wyznajemy 3 bogów, ale jednego Boga w trzech Osobach, które nie dzielą między siebie jedynej Boskości, lecz każda z nich jest całym Bogiem: Ojciec jest tym samym czym Syn, a Syn czym Ojciec, zaś Duch Święty tym samym co Ojciec i Syn, tzn. jedynym Bogiem co do natury. Każda z trzech Osób jest tą rzeczywistością, to znaczy substancją, istotą lub naturą Bożą. Osoby Boskie różnią się między sobą a ich imiona nie oznaczają sposobu istnienia Boskiego Bytu. Osoby Boskie rzeczywiście między sobą się różnią i pozostają we wzajemnych relacjach. Cała ekonomia Boża jest wspólnym dziełem trzech Osób Bożych; podobnie jak Trójca ma jedną i tę samą naturę, tak ma również jedno i to samo działanie. Ojciec, Syn i Duch Święty nie są trzema zasadami stworzeń, ale jedną zasadą i każda Osoba Boża wypełnia wspólne dzieło, według swojej osobowej właściwości, obajwiających się głównie w boskich posłaniach wcielenia Syna i daru Ducha Świętego. Cała ekonomia Boża, dzieło zarazem wspólne i osobowe pozwala poznać właściwości Osób Bożych i Ich jedną naturę. Życie chrześcijańskie jest komunią z każdą z Osób Bożych, bez jakiegokolwiek Ich rozdzielenia. Celem ostatecznym Bożej ekonomi jest wejście stworzeń do doskonałej jedności Trójcy Świętej.
Spośród wszystkich przymiotów Bożych Symbol wiary wymienia tylko wszechmoc Bożą; jej wyznanie ma wielkie znaczenie dla naszego życia. Wierzymy, iż wszechmoc Boża jest powszechna, bo Bóg wszystko stworzył, wszystkim rządzi, wszystko może; jest miłująca ponieważ Bóg jest naszym Ojcem; jest tajemnicza
bo tylko wiara może ją uznać. Bóg jest Ojcem wszechmogącym i Jego ojcostwo i wszechmoc wyjaśniają się wzajemnie. Boża wszechmoc nie jest wszak samowolna. Wiara w Boga Ojca, może być wystawiona na próbę, przez doświadczenie zła i cierpienia. Niekiedy Bóg może wydawać się nieobecny i niezdolny do przeciwstawienia się złu. Bóg Ojciec objawił jednak swoją wszechmoc w sposób najbardziej tajemniczy, w dobrowolnym uniżeniu i zmartwychwstaniu swego Syna, przez które zwyciężył zło. Jedynie wiara może przylgnąć do tajemniczych dróg Bożej wszechmocy. Nic nie może tak umocnić naszej wiary i nadziei, jak głębokie przekonanie wyryte w naszych duszach, iż dla Boga nie ma nic niemożliwego. Jeśli nasz rozum przyjmie myśl o Bożej wszechmocy, z łatwością i bez żadnego wahania uzna to wszystko, co następnie przedstawi nam do wierzenia ( Credo ): to, co największe, najbardziej niezrozumiałe i najwznioślejsze, wykraczające poza zwyczajne prawa natury.
Rozum ludzki jest zdolny do znalezienia odpowiedzi na pytanie o początek świata. Istnienie Boga Stwórcy można bowiem poznać, w sposób pewny z Jego dzieł, dzięki światłu rozumu ludzkiego,
choć to poznanie często jest zaciemnione i zniekształcone przez błąd. Dlatego wiara przychodzi, by umocnić i oświecić rozum, w poprawnym poznaniu tej prawdy. Prawda o stworzeniu jest tak ważna dla życia ludzkiego, że Bóg w swej łaskawości zechciał objawić swemu ludowi to wszystko, co należy koniecznie wiedzieć na ten temat. Niezależnie od naturalnego poznania Stwórcy przez człowieka, Bóg stopniowo objawiał Izraelowi tajemnicę stworzenia. Objawienie prawdy o stworzeniu jest więc nieodłączne od Objawienia i urzeczywistnienia Przymierza Jedynego Boga z Jego ludem. Stwórcze działanie Syna i Ducha Świętego zapowiadane w Starym Testamencie, a objawione w Nowym, nierozdzielnie zespolone z działaniem Ojca, jest jasno potwierdzone, przez regułę wiary Kościoła. Stworzenie jest wspólnym dziełem Trójcy Świętej.
Pismo święte i Tradycja głoszą, iż świat został stworzony dla chwały Bożej nie po to, by ją powiększyć, lecz by ją ukazać i jej udzielić stworzeniu. Jedynym powodem stworzenia, jest miłość i dobroć Boga.
Wierzymy, iż Bóg stworzył świat według swej mądrości. Świat nie powstał w wyniku jakiejś konieczności, ślepego przeznaczenia czy przypadku, lecz pochodzi z wolnej woli Boga, który chciał dać stworzeniom uczestnictwo w swoim bycie, mądrości i dobroci. Wierzymy, że Bóg aby stwarzać, nie potrzebuje niczego istniejącego wcześniej ani żadnej pomocy. Stworzenie nie jest też konieczną emanacją substancji Bożej. Bóg stwarza w sposób wolny „z niczego”, i wiara ta jest potwierdzana w Piśmie świętym, jako prawda pełna obietnicy i nadziei. Ponieważ Bóg może stwarzać z niczego, może także, przez Ducha Świętego, dać życie duchowe grzesznikom, stwarzając w nich serce czyste, oraz przez zmartwychwstanie udzielać życia ciałom zmarłych. Ponieważ Bóg stwarza w sposób mądry, stworzenie jest uporządkowane. Świat stworzony w wiecznym Słowie i przez to Słowo, będące obrazem Boga niewidzialnego, jest przeznaczony i ofiarowany człowiekowi, będącemu obrazem Boga, wezwanego do osobowej relacji z Nim. Nasz rozum, uczestnicząc w świetle Rozumu Bożego, może zrozumieć to, co Bóg nam mówi przez swoje stworzenie; oczywiście, nie bez wielkiego wysiłku i w duchu pokory, i czci wobec Stwórcy oraz jego dzieła. Stworzenie wywodzące się z Bożej dobroci, uczestniczy w niej; jest chciane przez Boga, jako dar skierowany do człowieka, jako dziedzictwo, które jest jemu przeznaczone i powierzone.
