Jakie podobieństwa łączą KL Auschwitz, KL Warschau i pastylkę poronną?
Dr. Mira Modelska-Creech
Pastylka poronna a polskie doświadczenia historyczne: KL Auschwitz powstało w wyniku negocjacji przeprowadzonych we Wrocławiu, ówczesny Breslau (w czasie okupacji II Rzeczpospolitej przez nazistowskie Niemcy), w Urzędzie Wyższego Dowódcy SS i Policji Nadokręgu “Sudost” (niem. der Hohere SS und Polizeifuhrer Sudost). Na czele tego urzędu stał wówczas SS-Gruppenfuhrer Erich von Dem Bach-Zalewski. Pod koniec 1939 roku SS-Oberfuhrer Arpad Vigand, który pełnił wówczas funkcję inspektora policji bezpieczeństwa oraz służbę bezpieczeństwa wystąpił z pomysłem w związku z przepełnionymi więzieniami na Górnym Śląsku oraz w Zagłębiu Dąbrowskim, aby utworzyć nowy obóz i wskazał Oświęcim jako miejsce, które nadaje się do adaptacji na terenach istniejącego tam już od jesieni 1939 roku jenieckiego obozu przejściowego Wehrmachtu mieszczących się w przedwojennych koszarach Wojska Polskiego w widłach rzek Wisły i Soły.
Pomysł swój argumentował dogodnym usytuowaniem tego miejsca albowiem istniało już dogodne połączenie kolejowe zarówno z Górnym Śląskiem jak i Generalnym Gubernatorstwem a nawet Austrią, Czechami, Węgrami, jednym słowem państwami ościennymi.
Podobnie też było z KL Warschau, kiedy to najstarszy jego podobóz, jaki powstał na Kole, który jakkolwiek był obozem jenieckim dla Wojska Polskiego wziętego do niewoli po przegranej kampanii wrześniowej 1939 roku i również fizycznie znajdował się w miejscu przedwojennych koszar Wojska Polskiego, a konkretnie stajni, z których przed wojną korzystała kawaleria polska. Jak więc widzimy, w obu przypadkach, pierwsze fizyczne usytuowanie było w przedwojennych polskich obiektach Wojska Polskiego.
W styczniu 1940 roku SS-Oberfuhrer Richard Glucks wysłał specjalną komisję, której przewodniczył Walter Eisfeld – komendant obozu Sachsenhausen. Komisja ta wydała opinię, że teren nie nadaje się na obóz. Jednak pomimo tego 25 stycznia 1940 roku szef głównego urzędu SS (oddział we Wrocławiu) powiadomił Reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera, że zostanie urządzony tam obóz na wzór państwowego obozu koncentracyjnego. 21 lutego 1940 roku SS-Oberfuhrer Richard Glucks powiadomił Himmlera, że po modyfikacjach terenu można będzie tu stworzyć tak zwany obóz kwarantanny, przed ostatecznym przewiezieniem więźniów w głąb rzeszy. I tak, po podpisaniu umowy przez Wehrmacht i SS o przekazaniu obiektów w dniach 18-19 kwietnia 1940 roku do Oświęcimia przybyła specjalna komisja pod przewodnictwem SS-Hauptsturmfuhrera Rudolfa Hoßa. 27 kwietnia 1940 roku Heinrich Himmler wydał rozkaz założenia obozu.
Dwa dni później inspektor obozów koncentracyjnych SS-Oberfuhrer Richard Glucks powierzył obowiązki komendanta przyszłego obozu Rudolfowi Hoßowi, który oficjalnie został mianowany komendantem obozu koncentracyjnego Oświęcim. Obóz ten Auschwitz-Birkenau podobnie jak KL Warschau podlegał zarządowi SS. Od 1942 roku był on bezpośrednio podporządkowany Inspektoratowi Obozów Koncentracyjnych nad którym zarząd pełnił Główny Urząd Gospodarki oraz Administracji SS.
Obóz KL Warschau, który powstał 9 października 1942 roku był również bezpośrednio podporządkowany Inspektoratowi Obozów Koncentracyjnych nad którym zarząd pełnił Główny Urząd Gospodarki oraz Administracji SS.
I dla przykładu to właśnie Rudolf Hoß również przybył do Warszawy ażeby zająć się organizacją nowego obozu KL-Warschau, z tym że obóz ten od samego początku nie miał być obozem pracy, a obozem zagłady. Dlatego też w obozie Oświęcim nadzwyczajnie mała grupka więźniów przebywała tam niemalże od założenia do wyzwolenia, to znaczy 27 stycznia 1945 roku, podczas gdy w obozie zagłady KL-Warschau więźniowie przebywali od 3-5 maksymalnie do 7 dni. Dla przykładu przez obóz KL Auschwitz przewinęło się ponad 8 tysięcy SS-manów oraz około 200 nadzorczyń SS. Jeśli chodzi o KL-Warschau statystyki te są mniej znane. Obóz KL Warschau nie wymagał tak licznego personelu albowiem nie odbywały się tam żadne prace a przebywanie więźnia w obozie sprowadzało się do przybycia więźnia do obozu, parodniowego pobytu i eksterminacji jednym z trzech sposobów (rozstrzelanie, wieszanie, gazowanie).
W obozie KL-Auschwitz więźniowie pracowali w nieludzkich warunkach aż do śmierci. Śmierć zaś powodowały warunki pracy i życia, w przypadku niesubordynacji powszechne było eksterminacja przez rozstrzelanie lub też gazowanie.
W KL-Warschau gazowano w Tunelu na Warszawie Zachodniej, w KL-Auschwitz w komorach gazowych, które po ostatecznych usprawnieniach mieściły po kilkaset więźniów a niektórzy twierdzą, że nawet więcej. Słynny Rudolf Hoß pozostawał na stanowisku komendanta obozu KL-Auschwitz od 4 maja 1949 roku do 1943 roku.
W międzyczasie zdążył być również głównym konsultantem przy zakładaniu KL-Warschau. Od początku stycznia 2015 roku nasiliła się w prasie polskiej obłędna propaganda wobec “pastylki poronnej”. Wszystkie lewackie media wychwalały ją pod niebiosa jaką to wielką wolność przyniesie ona nie tylko kobietom, ale również lub też przede wszystkim nastolatkom.
Dlatego też patrząc na napis nad bramą obozową Arbeit Macht Frei co znaczy “praca zapewni ci wolność” lub też “praca cię oswobodzi” zupełnie podobnie jak pastylka poronna, która również ma oswobadzać kobiety i nastolatki od konsekwencji zajścia w ciążę.
I jakkolwiek w pierwszej chwili mogłoby się wydawać iż porównanie to jest przerysowane, to spróbujmy przeanalizować tę sytuację aby się przekonać, czy tak jest, czy tak nie jest.
Do wyżej wymienionych przeze mnie obozów trafiali dorośli, szczególnie w przypadku KL-Warschau, albowiem do Oświęcimia trafiały również dzieci z matkami lub też ojcami. Jednym słowem rozpiętość wiekowa więźniów była od noworodka (w obozie Auschwitz rodziły się dzieci), w obozie KL-Warschau ze względu na szybkość egzekucji nie było na to warunków. W obozach tych jednak absolutnie przeważająca grupa wiekowa to ludzie dorośli, którzy przeżyli jakieś dzieciństwo, młodość i wiek dojrzały.
W przypadku pastylki poronnej stosowanej następnego dnia po przypadkowym zbliżeniu seksualnym potencjalny płód nie miał czasu nawet się rozwinąć a już był eksterminowany. Jako dojrzała kobieta i matka uważam pastylkę poronną jako eutanazję jakiej jeszcze nie było i co jest najtragiczniejsze za ową eutanazją murem stoją nie jak to miało miejsce w latach 40. faszyści niemieccy, ale neoliberalne czy też post liberalne rządy krajów Europy zachodniej jak również obu Ameryk. Jeśli chodzi o kontynent amerykański mam tu na myśli przede wszystkim Stany Zjednoczone i Kanadę.
Od dłuższego czasu studiuję wydarzenia związane z obozem KL-Warschau i to właśnie w procesie tych studiów rozmawiałam z kilkoma kobietami, na których przeprowadzone były eksperymenty w stylu doktora Mengele, które uczyniły owe nieszczęśliwe kobiety bezpłodnymi do końca życia. Kobiety te były bardzo nieszczęśliwe, nigdy nie założyły rodzin i nigdy nie zaznały miłości. W trudnych warunkach bytowych wegetowały z dnia na dzień. I aż mi się serce kraje, że te młode, piękne dziewczyny częstokroć z balejażem na głowie i sztucznymi paznokciami w kwiatuszki, z komputerem przez ramię i na wysokich obcasach przy jednoczesnej niskiej świadomości nie przy pomocy esesmanów czy też gestapo i nie przy pomocy gazu, ale same stawiają się w roli doktora Mengele wobec swoich nowopoczętych dzieci.
Rozumiem, że wiele osób będzie uważało, iż moje skojarzenia pomiędzy pastylką poronną a obozami zagłady są zbyt mocne i zbyt przerysowane. Jednakże ja w moim sercu serc tak właśnie to widzę, tak to oceniam i tak to odczuwam. Dlatego też czuję się zobowiązana moralnie do podzielenia się tym skojarzeniem i poddaję je pod Państwa ocenę i analizę z takim samym celem z jakim mówię i studiuję kwestię KL-Warschau, a więc ku przestrodze, ażeby młode osoby nie dały się zapędzić w “kozi róg” reklamy i oszustwa związanego z dobrodziejstwami pastylki poronnej.
