Tylko z faktu, że Bóg istnieje, wypływa dla człowieka jako istoty obdarzonej rozumem i wolną wolą, obowiązek oddawania czci swemu Stwórcy, czyli obowiązek religijności. Związane jest to z wiarą w nieśmiertelność duszy ludzkiej i wynikające z tego przekonanie o własnej odpowiedzialności przed Bogiem, oraz nadzieją życia wiecznego. Najpierw więc trzeba udowodnić, iż dusza człowieka jest duchem, tzn. istotą niematerialną, obdarzoną rozumem i wolną wolą.
Niematerialną jest taka istota, która nie jest materią ani jej nie potrzebuje by istnieć i działać; dusza ludzka nie jest siłą materialną ani pierwiastkiem zmysłowym. Dusza ludzka po zniszczeniu ciała, które ożywiała, dalej istnieje i żyje, bo jej funkcją jest nie tylko podtrzymywanie życia fizycznego i zmysłowego, ale bycie podstawą wyższego życia w człowieku, duchowego, które najbardziej odróżnia nas od zwierząt. Dusza ludzka działa przez rozum i wolę a czynności obu tych władz przekonują nas o tym, że dusza ludzka jest pierwiastkiem duchowym. Rozum może tworzyć pojęcia ogólne i czysto duchowe. Ta zdolność przechodzi zakres władz zmysłowych i wskazuje, iż w człowieku musi być pierwiastek nadzmysłowy, czyli duchowy tj. dusza rozumna. Tworząc pojęcia ogólne i abstrakcyjne, człowiek posługuje się także przedmiotami dostrzeganymi przez zmysły, ale potrafi ich użyć do tworzenia pojęć czysto duchowych. Zdolność wnioskowania należy do sfery wyższej niż zmysłowa, zupełnie niedostępnej dla natury zwierzęcia. Także mowa dowodzi, że dusza ludzka jest istotą duchową.
Czynności woli dowodzą, że dusza ludzka jest istotą duchową, o czym świadczy też wolna wola człowieka
Dusza ludzka nie jest czynnością ani właściwością organizmu, ale źródłem i przyczyną wszelkich zjawisk psychicznych, a więc różną od nich istotą samoistną, tzn. taką, która może samodzielnie istnieć. Wszystko, co się w duszy człowieka dzieje musi mieć swój podmiot. Wewnętrzne zjawiska człowieka nie mogą istnieć bez swego punktu oparcia; tym podmiotem, do którego odnosimy wszystkie nasze czynności psychiczne, jest nasze „ja” czyli jaźń, która nie jest zjawiskiem przemijającym. Jaźń jest źródłem i przyczyną wszystkich naszych czynów; własna świadomość mówi nam, że one nie tylko odbywają się w nas, ale od nas zależą i dlatego nazywami je naszymi. Dusza ludzka jest substancją trwałą, bo gdyby była zjawiskiem czasowym, spełniwszy jakąś czynność przestałaby istnieć; że dusza jest istotą pojedynczą poucza po prostu nasze własne doświadczenie i fakt, iż dusza mając naturę duchową, jest istotą niezłożoną i niepodzielną.
Dusza ludzka jest nieśmiertelna, tzn. że żyje dalej, wiecznie, po śmierci człowieka, jako istota samodzielna.
Ze śmiercią ciała ustaje tylko w człowieku życie fizyczne i zmysłowe, lecz nie duchowe, bo duch ciała nie potrzebuje do swego istnienia i działania, tak więc dusza żyje samoistnie po śmierci człowieka. Ja długo dusza przebywa w ciele, czynności rozumu i woli są związane z działaniem zmysłów, więc wskutek tego zależne od ciała; stąd choroba ciała może odbijać się negatywnie na czynnościach duszy. Dusza ludzka nie może umrzeć, co wynika z jej własnej duchowej natury, jako istoty pojedynczej i niepodzielnej. Dusza żyje wiecznie, czego wymaga dobroć, mądrość i sprawiedliwość Boga. Gdyby dusza umierała wraz z ciałem, lub była śmiertelna, człowiek nie mógłby osiągnąć przeznaczonego mu przez Boga celu, tj. szczęśliwości wiecznej. Pan Bóg byłby niezgodny ze sobą, gdyby wlał w duszę pragnienie, które nie mogłoby nigdy być zaspokojone, a wiadomo, iż Pan Bóg nie może być ze sobą niezgodny, bo nie byłby Bogiem.
Pan Bóg przez głos sumienia żąda od człowieka, by czynił dobro a unikał zła. Jedynie wiara w wieczną nagrodę lub karę, może być roztrzygającym czynnikiem, aby powstrzymać go od pokusy uleganiu złu. Gdyby kara za grzech nie była wieczna, nie byłaby dość odstraszająca, a prawo Boże nie miałoby odpowiedniej sankcji dla tych, którzy je przekraczają. Podobnie wzgląd na wieczną nagrodę motywuje człowieka do opierania się złu i wybieraniu dobra. Dlatego sprawiedliwość Boża wymaga, by dusza żyła wiecznie, bo inaczej wybory moralne dokonywane przez człowieka byłyby nieistotne. Wiara w nieśmiertelność duszy jest dla człowieka źródłem pociechy, siły do czynu a nawet poniesienia heroicznej ofiary. Bez wiary w życie wieczne, cnota i poświęcenie stałyby się bezcelowymi, zanikła by różnica między dobrem a złem, dlatego wieczna odpowiedzialność przed Bogiem jest najsilniejszym hamulcem przeciw występkom i zachętą do bycia Bogu poddanym, przez czynienie dobra. Zaprzeczenie nieśmiertelności duszy ludzkiej, niweczy w sercu człowieka wiarę w Boga oraz Jego miłość i sprawiedliwość, a z nią usuwa najważniejszy fundament moralności. Wiarę w nieśmiertelność duszy i przekonanie o istnieniu Boga spotykamy u wszystkich ludów ziemi, także u ludów pogańskich.
Z dowodów istnienia Pana Boga wynika, iż On jest Stwórcą i najwyższym Panem wszechrzeczy, dlatego powinien być przez swe rozumne stworzenia za takiego uznany. Ten obowiązek służenia Bogu, okazywania Mu swym życiem czci jako Stwórcy i Panu, wzywa do życia według przepisów religii, bez której człowiek nie może istnieć i działać, jako stworzenie moralne. Bóg jest najwyższą normą moralności.
Objawienie jest odkryciem, odsłonięciem jakiejś nieznanej dotąd prawdy lub rzeczy, kiedy zatem Pan Bóg daje nam poznać Siebie lub jakąś prawdę religijną, mówimy, że On nam się „objawia”. Stąd Objawieniem Boskim nazywamy zbiór prawd religijnych, o których Bóg nas pouczył. Okazanie się Boga przez Jego dzieła nazywa się „objawieniem przyrodzonym”, możliwym do przyjęcia naszym rozumem, lecz religia oparta tylko na nim, byłaby „religią przyrodzoną”. Jednak Pan Bóg daje się poznać w sposób doskonalszy, czyli „nadprzyrodzony”, przewyższający siły natury ludzkiej, przez osobiste przemówienie do człowieka i pouczenie, jak ma Go czcić. Proces „objawienia nadprzyrodzonego” zaczął się od momentu powstania człowieka i w ciągu historii przybierał różne formy; od czasów Abrahama, przez wybranie Izraela, działanie proroków, aż do aktu końcowego, jakim było Objawienie się Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Elementami „objawienia nadprzyrodzonego” są cuda oraz proroctwa, których Pan Bóg używa do potwierdzenia duchowego rodzaju tego Objawienia.
Pan Bóg przez cuda i proroctwa uczynił swe Objawienie do tego stopnia wiarygodne, iż o jego prawdziwości nie można wątpić. Wewnętrzne znamiona tego wynikają z samej
treści religi objawionej, które nie zawiera nic nierozumnego, z sobą sprzecznego lub niemoralnego, co nie zgadzałoby się z godnością Boga i człowieka. Wspomagają to znamiona zewnętrzne, tj. cuda i proroctwa, dając dopełnienie Objawienia. Ogromna liczba cudów nie dających się w żaden sposób wytłumaczyć przyczynami naturalnymi i setki wypełnionych się proroctw, zostały ostatecznie dopełnione przez samego Syna Bożego i Jego cudowne uzdrowienia fizyczne oraz wyrzucanie demonów. Wrogowie religii odrzucają proroctwa i cuda zaprzeczając zdrowemu rozsądkowi i logice, bo gdyby je uznali, musieliby stwierdzić oczywistość istnienia Pana Boga i religii objawionej. Każdy cud ma zawsze na celu dobro wyższe, bo Pan Bóg przez zawieszanie praw przyrody działa dla naszego dobra. Panowanie nad prawami naturalnymi nie tylko nie godzi w mądrość Bożą oraz nie sprzeciwia się Jego planowi wobec wszechświata i stworzeń, lecz staje się dowodem Boskiej niezależności i uwidocznieniem Bożej wszechmocy. Cuda nie są konieczne, ale mają dopomóc naszej wierze, jako znaki mądrości i dobroci Pana Boga.
Proroctwo, jest to pewna i wyraźna przepowiednia wypadku przyszłego, który w swych naturalnych przyczynach żadnym wysiłkiem rozumu nie mógł być przewidziany. 
Prawdziwość proroctwa musi być potwierdzona przez dokładne jego spełnienie się we wszystkich szczegółach. Prawdziwe proroctwo może tylko pochodzić od Boga; Pan Bóg daru proroctwa udziela wybranym przez siebie ludziom. Proroctwo jest też cudem Bożej wszechwiedzy i bycia Pana Boga ponad czasem. Spełnione proroctwa wskazują, iż całe Objawienie pochodzi od Boga. Wszechwiedza Boga znającego przyszłość, jak np. nasze przyszłe czyny, nie pozbawia nas swobody czyli wolnej woli w działaniu i determinizmu naszych zachowań jako pewnego rodzaju „fatum” (czegoś co było nam przeznaczone). W rozeznaniu cudów i proroctw należy wystrzegać się tych, którymi złe moce usiłują nas zwieść; Pan Bóg wzywa nas do rozumowej oceny ich prawdziwości, stosując kryterium moralne ich pochodzenia od Boga, lub od złego ducha.
Moralna potrzeba objawienia zachodzi wtedy, gdy bez niego nabycie niezbędnych wiadomości religijnych jest połączone z wielkimi trudnościami, zaś konieczność objawienia ma miejsce, kiedy nabycie pewnych prawd, a głównie nadprzyrodzonego celu inną drogą jest dla człowieka niemożliwe. Zwykły rozum ludzki napotyka na wiele trudności w poznaniu prawd religii objawionej, jak np. istnienie Boga, życie wieczne, wolność woli etc., do których można dojść na drodze rozumowej, ale takie poznanie nie jest dokładne, ani pewne. Aby zatem ludzie mogli nabyć wiadomości religijnych w sposób pewny i przystępny, Objawienie Boskie było moralnie potrzebne i konieczne. Ponieważ o własnych siłach człowiek nie mógł poznać swego celu nadprzyrodzonego, musiał być przez Boga pouczony przez Jego Objawienie oraz wyposażony w środki ułatwiające poznanie swego przeznaczenia. W obserwowalnej rzeczywistości oraz historii świata dowiadujemy się i znajdujemy wiarygodne świadectwa, przedstawiające nam rozwój całego Objawienia Bożego i tym samym potwierdzających, iż Pan Bóg faktycznie swą religię ludziom objawił. To Objawienie nie dokonało się jednorazowym aktem, lecz stopniowo Bóg przygotowywał ludzi do pełnego Objawienia, które dokonało się dopiero po przyjściu na świat Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
